Het was op een zwoele zomerse avond toen iemand mij op het leerhuis wat wilde vertellen.
“Pastor mijn buren zijn hun spullen aan het verkopen, de eettafel met stoelen, de salontafel. Ik vroeg hen gaan jullie verhuizen ofzo? Nee, zei mijn buurman we hebben geen geld meer om eten te kopen. Ik wilde je dat toch graag vertellen want ik was nogal geschrokken daarvan. Dat zoiets nou bij mij in de straat gebeurde vond ik best raar en het raakte me diep.”
s’Avonds ging ik er heen met een tas boodschappen die ik (met dank aan de diaconie) had mogen ontvangen. Frannie weende zachtjes en Frits vertelde hoe ze in de problemen waren gekomen. Zijn hele leven had hij keihard gewerkt tot zijn rug het begaf. Met zijn uitkering kon hij niet rond komen en raakte steeds verder in de problemen. Hij werd wat depressief daar hij de hele dag op de bank zat en het leven moeizaam werd. Met zijn leeftijd kwam hij ondanks de vele sollicitaties voor ander werk niet aan de bak. Ook Frannie zag er geen gat meer in. Bang dat ze het huis uitgezet zouden worden, dat er geen uitweg meer was…
Vanuit het bijzonder pastoraat werd er actie ondernomen. Ze gingen naar de raadsheer, naar de voedselbank in de Dorpskerk, naar de schuldsanering.
Hij werd wat depri van het thuis op de bank zitten. Ik vroeg hem wat hij vroeger leuk vond. Frits vertelde dat hij een amateurkok was geweest bij een vereniging in het dorp waar hij voorheen had gewoond. Dat had hij met enorm veel plezier gedaan. Frits kookt nu met veel plezier diverse malen in het jaar mee bij onze kookploeg van de Inloop.
Vooral gezond en verantwoord eten is voor hem belangrijk. Financieel is hij inmiddels na een jaar weer wat boven water. Geen vetpot maar hij heeft zich weer doelen gesteld en zin in het leven. Regelmatig zien we hem fietsen door de duinen de bossen en omstreken. Zomaar wat hulp en de gedachte je hoeft het niet alleen te doen sterkte hem. Regelmatig eten ze met elkaar, de vrijwilliger met zijn vrouw en Frits en Frannie.