Verhalen

Zomaar wat waargebeurde verhalen uit het leven van alle dag. Uiteraard met toestemming van de personen in questie. De namen zijn natuurlijk fictief.

Het was op een zwoele zomerse avond toen iemand mij op het leerhuis wat wilde vertellen.
“Pastor mijn buren zijn hun spullen aan het verkopen, de eettafel met stoelen, de salontafel. Ik vroeg hen gaan jullie verhuizen ofzo? Nee, zei mijn buurman we hebben geen geld meer om eten te kopen. Ik wilde je dat toch graag vertellen want ik was nogal geschrokken daarvan. Dat zoiets nou bij mij in de straat gebeurde vond ik best raar en het raakte me diep.”
s’Avonds ging ik er heen met een tas boodschappen die ik (met dank aan de diaconie) had mogen ontvangen. Frannie weende zachtjes en Frits vertelde hoe ze in de problemen waren gekomen. Zijn hele leven had hij keihard gewerkt tot zijn rug het begaf. Met zijn uitkering kon hij niet rond komen en raakte steeds verder in de problemen. Hij werd wat depressief daar hij de hele dag op de bank zat en het leven moeizaam werd. Met zijn leeftijd kwam hij ondanks de vele sollicitaties voor ander werk niet aan de bak. Ook Frannie zag er geen gat meer in. Bang dat ze het huis uitgezet zouden worden, dat er geen uitweg meer was…
Vanuit het bijzonder pastoraat werd er actie ondernomen. Ze gingen naar de raadsheer, naar de voedselbank in de Dorpskerk, naar de schuldsanering.
Hij werd wat depri van het thuis op de bank zitten. Ik vroeg hem wat hij vroeger leuk vond. Frits vertelde dat hij een amateurkok was geweest bij een vereniging in het dorp waar hij voorheen had gewoond. Dat had hij met enorm veel plezier gedaan. Frits kookt nu met veel plezier diverse malen in het jaar mee bij onze kookploeg van de Inloop.
Vooral gezond en verantwoord eten is voor hem belangrijk. Financieel is hij inmiddels na een jaar weer wat boven water. Geen vetpot maar hij heeft zich weer doelen gesteld en zin in het leven. Regelmatig zien we hem fietsen door de duinen de bossen en omstreken. Zomaar wat hulp en de gedachte je hoeft het niet alleen te doen sterkte hem. Regelmatig eten ze met elkaar, de vrijwilliger met zijn vrouw en Frits en Frannie.

Karel komt met een buurvrouw mee naar de inloop. Erg spraakzaam is hij niet, zelf maakt hij geen contact. Hij tuurt wat voor zich uit en het lijkt alsof hij heel ver weg is. Wanneer we hem vragen of hij het naar zijn zin heeft antwoord hij “ Ja”! Langzaam aan komt hij wat los. Zo nu en dan kruipt hij even achter de piano en speelt wat melodieën die hij nog kent. Ook met ons dagje uit was hij van de partij. Hij duwde de hele dag een rolstoel door het park heen. Als je goed keek zag je de twinkeling in zijn ogen. Hij genoot er van. Dan genieten wij ook!

Leslie zat s’ morgens zat ze al vroeg bij de kerk op een boterham te wachten, ze was dakloos en werd overal de deur gewezen. Ze gebruikte te veel van wat niet goed voor haar was. Argwanend werd ze bekeken als ze in het zicht kwam en ook wel terecht natuurlijk. Als je honger hebt , geen uitkering hebt en dakloos bent dan ga je op ongeoorloofde manier aan eten zien te komen.(daklozen hebben geen postadres en krijgen dus geen uitkering) We gaven haar te eten en drinken. Haar rugzak was overvol en ze wist het ook niet meer “hoe nu verder”. Hopeloos en verward meed ze alles wat met instanties te maken had. Realiteitszin was ver te zoeken. Met ons was het enige contact en nog een familielid die er ook geen raad meer mee wist. Ze was een echte zorgmijder. Uiteindelijk werd ze opgenomen en we bezochten haar jarenlang. Stuurden kaarten met alle namen erop vanuit de inloop Inmiddels woont ze zelfstandig onder begeleiding en met hulp van een bewindvoerder. Leslie is volledig afgekickt, al anderhalf jaar en dat mag een grote prestatie heten. We zijn zo trots op haar. Ze werkt als vrijwilligster op een kinderboerderij. Ze houd veel van dieren. Ze ziet de inloop als haar familie. Les weet nu ook goed dat hulp vanuit instanties wenselijk zijn. Zo heeft iedere hulpverleningsvorm een eigen kracht om mensen verder te helpen, om er te zijn als er geen uitzicht is. En Leslie…Wat doet ze het goed, en wie had dat verwacht?

Bram was een aparte 60 jarige man maar dat maakte hem juist zo leuk. Hij was superintelligent en je kon over van alles met hem praten. Hij was een graag geziene gast bij ons. Trots was hij toen hij in de kerstviering het welkomstwoord in de kerk deed. “Cool dat jullie er allemaal zijn”, zo begon hij. Je zag zijn eigenwaarde groeien. Hij las soms stukjes voor bij de maaltijd uit de wereldbrevier waarin allerlei groten der wereld een stukje schreven. Nelson Mandela, Maarten Luther King, Moeder Theresa, Bonhoeffer etc. Hij genoot ervan en wij natuurlijk van hem. Er was alom verdriet in de Inloop toen Bram overleed in 2017.

Op het jaarlijkse dagje uit ging er laatst een stagiare mee. Aan het einde van de dag vroegen we hoe ze de dag beleefd had. Zij antwoorde: “Het is zo wonderbaarlijk dat zoveel mensen met zoveel verschillende achtergronden elkaar helpen. Een drugsverslaafde duwt een oma, een klein kindje brengt voor velen vreugde, mensen genieten en je weet dat hun achtergronden heftig zijn en hun levens zo vaak beschadigd zijn. Het ontroerd me en ik dacht hier zijn mensen die er voor elkaar zijn en dat is zo mooi!

Het is maar een kleine blik achter de schermen. De vrijwilligers van de dagelijkse commissie en het bijzonder pastoraat zijn gepassioneerd en ik ben zo trots op hen. Heel blij zijn we met dagelijks Inloopbestuur die de Inloop financieel faciliteert middels fondswerving.

Menu